Το team building έχει πολλές διαστάσεις και αυτό επειδή υπάρχει μια βαθύτερη αξία, αυτού του κτισίματος της ομάδας. Σκοπός του team building είναι η συνέργεια μεταξύ των μελών μιας ομάδας και όχι απλά η συνεργασία, αυτή άλλωστε είναι η ιδιοποιώς διαφορά μεταξύ μιας ομάδας που απλώς έχει “συσταθεί” από εκείνη που έχει “κτισθεί”, οι άνθρωποι καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους αλληλεπιδρώντας με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.
Μια τέτοια περίπτωση ζήσαμε στον αγώνα Legion Run που πραγματοποιήθηκε στις 4 του περασμένου Απρίλη στο Δάλι με μια μικτή ομάδα αποτελούμενη από τους Δημήτρη Βασιλάκκα, Έλενα Ζένιου-Χρήστου, Ειρήνη Παπαδοπούλου, John Παπαχρήστο, Μόνικας Πότσου, Γιώτα Τσιόκρη και Κυριάκο Αντωνίου.
Οι περισσότεροι από εμάς πριν τον αγώνα γνωριζόμασταν λίγο έως καθόλου μεταξύ μας, αυτό που μας συνέδεε ήταν ότι είμαστε μέλη του Συνδέσμου. Λάθος! Στην πραγματικότητα είχαμε αρκετά κοινά μεταξύ μας που πολύ σύντομα θα τα ανακαλύπταμε. Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι μετά από μια κατάσταση εκτός του συνηθισμένου δένεσαι ιδιαιτέρως μαζί με εκείνους που την έζησες… Αξιοποιώντας στοιχεία όπως παρακίνηση, ευρηματικότητα, χιούμορ, αντοχή κάτω από πίεση, ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και πολλά άλλα που ο καθένας μας από μόνος του δε μπορεί να διαθέτει στο βαθμό που βγήκαν από το σύνολο της ομάδας, το αποτέλεσμα ήταν όχι απλά να γνωριστούμε μεταξύ μας αλλά και να ανακαλύψουμε νέα στοιχεία για τους ίδιους μας τους εαυτούς, όντας πιο δεμένοι και αποτελεσματικοί.
Εκτός από την εμπειρία του αγώνα που όλοι μας απολαύσαμε, σαν ομάδα αποκτήσαμε κοινούς στόχους και αξίες, νοοτροπίες, συμπεριφορές, ενσυναίσθησης, συνεργασία και κυρίως αρχές ουσιαστικής επικοινωνίας.
Ήταν απερίγραπτη η αίσθηση να γινόμαστε όλοι μαζί παιδιά που σκαρφαλώνουν και περνούν εμπόδια, αναρριχώνται και κάνουν κατάβαση σε υψώματα, διασχίζουν έρποντας σκοτεινά τούνελ, έρθουν στη λάσπη, βουτάνε σε παγάκια, διασχίζουν χαντάκια με λασπόνερα… Δε μπορώ να περιγράψω με λόγια την αίσθηση που σου αφήνει μια τέτοια βιωματική εμπειρία: εικόνες, ήχοι, μυρωδιές τυπώνονται στη μνήμη. Το να μπορείς να τσαλακωθείς, να παίξεις, να εμπιστευτείς, να γελάσεις και προπαντός να νοιώσεις όμορφα σαν μέλος της ευρύτερης ομάδας.
Δε μπορώ να ξεχάσω κάτι που είναι πλέον δικό μου βίωμα, ή μάλλον, δικό ΜΑΣ βίωμα, Δημήτρη, Ειρήνη, Έλενα, Κυριάκο, Μόνικα, John! Μέσα σε ένα χαοτικό και στρεσογόνο περιβάλλον όπως εκείνο του Legion Run, αποδείξαμε ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τους φόβους και τις ανασφάλειές μας σαν μια πραγματικά δεμένη ομάδα που νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλο.
